Rozkład wielkości cząstek
Rozkład wielkości cząstek odnosi się do proporcji (wyrażonej w procentach) cząstek w naturalnym kaolinie w danym zakresie ciągłych różnych wielkości cząstek (wyrażonych w rozmiarze oczek w milimetrach lub mikrometrach).Charakterystyka rozkładu wielkości cząstek kaolinu ma ogromne znaczenie dla selektywności i zastosowania procesowego rud.Rozmiar cząstek ma znaczący wpływ na plastyczność, lepkość szlamu, zdolność wymiany jonowej, wydajność formowania, wydajność suszenia i wydajność spiekania.Ruda kaolinu wymaga obróbki technicznej, a łatwość jej przetworzenia do wymaganego stopnia rozdrobnienia stała się jednym ze standardów oceny jakości rudy.Każdy dział przemysłowy ma określone wymagania dotyczące wielkości cząstek i rozdrobnienia dla różnych zastosowań kaolinu.Jeśli Stany Zjednoczone wymagają, aby kaolin stosowany jako powłoka był mniejszy niż 2 μ, zawartość m stanowi 90-95%, a wypełniacza papierniczego jest mniejsza niż 2 μ. Udział m wynosi 78-80%.

Plastyczność
Glina utworzona przez połączenie kaolinu i wody może odkształcać się pod wpływem siły zewnętrznej, a po usunięciu siły zewnętrznej może nadal utrzymywać tę właściwość odkształcenia, którą nazywa się plastycznością.Plastyczność jest podstawą procesu kształtowania kaolinu w wyrobach ceramicznych, a także jest głównym wskaźnikiem technicznym tego procesu.Zwykle do przedstawienia wielkości plastyczności używa się wskaźnika plastyczności i wskaźnika plastyczności.Wskaźnik plastyczności odnosi się do zawartości wilgoci granicznej cieczy w materiale glinki kaolinowej pomniejszonej o zawartość wilgoci granicznej plastycznej, wyrażonej w procentach, tj. wskaźnik plastyczności W = 100 (granica cieczy W – granica plastyczności W).Wskaźnik plastyczności reprezentuje odkształcalność materiału glinki kaolinowej.Obciążenie i odkształcenie kulki gliny podczas ściskania i kruszenia można bezpośrednio zmierzyć za pomocą miernika plastyczności, wyrażonego w kg·cm.Często im wyższy wskaźnik plastyczności, tym lepsza odkształcalność.Plastyczność kaolinu można podzielić na cztery poziomy.

Wytrzymałość plastyczności Wskaźnik plastyczności Wskaźnik plastyczności
Silna plastyczność>153,6
Średnia plastyczność 7-152,5-3,6
Słaba plastyczność 1-7<2,5<br /> Brak plastyczności<1<br /> Łączność

Wiążalność odnosi się do zdolności kaolinu do łączenia się z surowcami nieplastycznymi w celu utworzenia plastycznych mas gliniastych i posiadania określonej wytrzymałości na suszenie.Określenie zdolności wiązania polega na dodaniu do kaolinu standardowego piasku kwarcowego (o składzie masowym 0,25-0,15 frakcji wielkości cząstek stanowiącej 70% i 0,15-0,09 mm frakcji wielkości cząstek stanowiącej 30%).Do określenia jego wysokości wykorzystuje się najwyższą zawartość piasku, przy której może on nadal utrzymać plastyczną kulkę gliny, oraz wytrzymałość na zginanie po suszeniu.Im więcej piasku doda się, tym silniejsza jest zdolność wiązania tej gleby kaolinowej.Zwykle kaolin o dużej plastyczności ma również silne właściwości wiążące.

Wydajność suszenia
Wydajność suszenia odnosi się do wydajności błota kaolinowego podczas procesu suszenia.Obejmuje to skurcz przy suszeniu, siłę suszenia i wrażliwość na suszenie.

Skurcz przy suszeniu oznacza skurcz glinki kaolinowej po odwodnieniu i wysuszeniu.Glinka kaolinowa na ogół ulega odwodnieniu i suszeniu w temperaturach od 40-60℃ do nie więcej niż 110℃.W wyniku wypływu wody odległość cząstek ulega skróceniu, a długość i objętość próbki ulegają skurczowi.Skurcz przy suszeniu dzieli się na skurcz liniowy i skurcz objętościowy, wyrażany jako procent zmiany długości i objętości mułu kaolinowego po wysuszeniu do stałej masy.Skurcz podczas suszenia kaolinu wynosi na ogół 3-10%.Im mniejszy rozmiar cząstek, tym większa powierzchnia właściwa, tym lepsza plastyczność i większy skurcz podczas suszenia.Skurcz tego samego rodzaju kaolinu zmienia się w zależności od ilości dodanej wody.

Ceramika ma nie tylko rygorystyczne wymagania dotyczące plastyczności, przyczepności, skurczu przy suszeniu, wytrzymałości przy suszeniu, skurczu przy spiekaniu, właściwości spiekania, odporności ogniowej i białości kaolinu po wypaleniu, ale także wiąże się z właściwościami chemicznymi, zwłaszcza obecnością pierwiastków chromogennych, takich jak żelazo, tytan, miedź, chrom i mangan, które zmniejszają biel po wypaleniu i powodują powstawanie plam.